【纵】〔古文〕《廣韻》子用切《集韻》《韻會》《正韻》足用切,蹤去聲。《說文》緩也。一曰舍也。《博雅》置也。《玉篇》恣也,放也。《書·太甲》縱敗禮。《詩·大雅》無縱詭隨。又《詩·鄭風》抑縱送忌。《註》發矢曰縱。又《禮·仲尼燕居》縱言至于禮。《註》縱言,汎說事。又《左傳·襄二十六年》敢有二心乎。縱有,共其內,莫共其外。又《爾雅·釋詁》縱,亂也。又省作從。《論語》從之純如也。《前漢·王吉傳》放從自若。又《集韻》《韻會》祖動切《正韻》作孔切,音總。《禮·檀弓》喪事欲其縱縱爾。《註》讀如總領之總。急遽趨事貌。又《集韻》足
【人为】1.犹为人。《礼记·乐记》:“是故先王之制礼乐,人为之节。”孔颖达疏引庾蔚之曰:“人为,犹为人也。言为人作法节也。”2.人力所为,与天然、自然相对。汉扬雄《法言·问明》:“命者,天之命也,非人为也。”明高启《偃松行》:“左伸右屈多异态,天自出巧非人为。”孙中山《社会主义的分析》:“循进化之理,由天演而至人为。”3.人造成的。如:人为的障碍;人为的困难。
【祸愆】罪。唐李华《咏史》:“乱代乃潜伏,纵人为祸愆。”典